“Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”, dat is het motto van de Roparun. Afgelopen pinksterweekend heb ik met een team van collega’s mee mogen doen aan dit mooie jaarlijkse evenement, waarbij er zoveel mogelijk geld opgehaald wordt voor mensen met kanker. Naast dat dit een heel mooi evenement is, vond ik het ook een heel uitdagend en zwaar evenement (wat uitdraaide op een onvergetelijk avontuur).

Een echte teamprestatie

De moeilijkheid van de Roparun zit hem vooral in de afstand, deze is namelijk zo’n 530 kilometer, welke je dan wel in estafettevorm met z’n 8-en aflegt. Dat betekent alsnog dat je per persoon meer dan 1,5 marathon rent, dus in aanloop is er enorm hard getraind door iedereen en is er ook ‘s nachts geoefend met het doorwisselen en omgaan met weinig slaap. Het totale team bestond echter uit veel meer mensen dan alleen de hardlopers. Zo waren er fietsers voor het navigeren, chauffeurs, cateraars, team captains en een masseur om ons in de rustpauzes weer op te lappen. In totaal waren we op pad met 26 enthousiaste DSW’ers. Door dit gevarieerde, multidisciplinaire team kwam je ook veel in aanraking met collega’s waar je vanuit je functie minder contact mee zou hebben. Extra leuk was bijvoorbeeld dat onze directieleden Aad, Joop en Frans allemaal een rol hadden binnen het team!

Een onvergetelijk avontuur

Normaal gesproken zou de route van de Roparun van Parijs naar Rotterdam lopen, maar vanwege de Covid onzekerheidsfactor liep de route dit keer door Nederland met vertrek vanaf vliegbasis Twente. Dat had als voordeel dat logistieke zaken makkelijker te realiseren waren (denk vooral aan de slaap/rustplekken), en dat er veel support van langs de kant kwam. Dat laatste gaf leuke extra opstekers op de zware momenten, denk bijvoorbeeld aan 03:00 in de tweede nacht wanneer je al 45 km gerend hebt met weinig slaap tussendoor. Dan was het echt hartverwarmend om enthousiastelingen en uitgaanspubliek op straat te zien juichen voor alle teams die langskomen door het dorp. Daarnaast was de sfeer en de steun vanuit de rest van het team ook echt top! Uiteindelijk heeft dat ertoe geleid dat we ondanks pech aan een van de busjes, pijntjes, blessures, extreme regenval en een enorm slaapgebrek in net iets minder dan 46 uur gefinisht zijn op de Coolsingel. En nog veel belangrijker: dat we een mooi bedrag hebben opgehaald voor de stichting Roparun en dat we hele mooie herinneringen over hebben gehouden aan dit avontuur. Op naar volgend jaar?!

Word jij de nieuwe collega van Gerald?

Bekijk onze vacatures!